Marit (41) kan vanwege haar autisme geen geschikte woning vinden: ‘Ik val overal net buiten’
Vanwege de huidige woningschaarste is het voor veel mensen lastig een geschikte woning te vinden, maar met de diagnose autisme is het vaak nóg lastiger. Dit laatste ondervindt ook Marit: ‘Er wordt gewoon geen rekening gehouden met deze doelgroep’.
Een voorbijrijdende auto, voetstappen in het portiek of de bovenburen die stofzuigen: zomaar een aantal voorbeelden die overprikkeldheid van Marit kunnen triggeren. Zij is vanwege haar diagnose namelijk extra gevoelig voor geluiden en geuren van de omgeving. ‘Wat anderen soms als vervelende leefgeluiden ervaren, is voor mij reden tot paniek’.
Onderaan de lijst
Marit probeert al geruime tijd een prikkelarme woning te zoeken voor zichzelf, maar dit blijkt een schier onmogelijke taak. ‘Sociale huur wordt toegewezen op basis van leeftijd, inkomen en gezinssamenstelling. Omdat ik niet heel jong of heel oud ben en ik alleen woon, kom ik tot nu toe niet aanmerking voor een nieuwe woning. En op basis van autisme kom ik helaas ook niet in aanmerking voor medische urgentie. Eigenlijk val ik overal net buiten’
Moeten stoppen met werk
Dat Marit geen geschikte woning kan vinden heeft een behoorlijke impact op haar dagelijks leven. Toen ze voor de tweede keer langdurig uitviel van werk, deels omdat ze thuis niet kon opladen, werd duidelijk dat een baan structureel volhouden er op deze manier niet inzit. Dat zit haar dwars: ‘Ik heb altijd veel energie gehaald uit mijn werk, weet dat ik het kan en wil dolgraag weer aan de slag.’
‘Er is een schreeuwend tekort aan personeel, dan is het toch zonde dat ik een uitkering krijg, terwijl ik onder de juiste omstandigheden echt wat kan’, zo vult Marit aan.
Impopulaire groep
Mensen met de diagnose autisme, vallen sowieso net overal buiten, zo betoogt Marit. ‘Om een voorbeeld te geven, met de tweede klas in de trein reizen is voor mij lastig vanwege al het geluid en drukte. Ik heb gevraagd of het mogelijk is dat mensen met autisme voor dezelfde prijs in de eerste klas kunnen reizen. Dat was niet mogelijk. Niet veel later werden plannen uitgerold om militairen helemaal gratis te laten reizen met de trein. Waarom is dat dan wel mogelijk?’
Volgens Marit laten dit soort voorbeelden zien dat mensen met haar diagnose een impopulaire groep zijn. ‘Je kan er als politicus minder makkelijk ‘mee scoren’. Kijk bijvoorbeeld naar de zorgverzekering: mensen die slechte oren hebben krijgen een vergoeding voor een gehoorapparaat, maar degene met te scherpe oren (die dus alles horen) moeten zelf betalen voor een koptelefoon of oortjes.’
Hoop niet opgegeven
Gelukkig blijft Marit strijdbaar en hoopt ze uiteindelijk wel terecht te kunnen in een woning waar ze vrij en zonder te veel prikkels kan leven. ‘Geloof me, ik vraag echt niet om een villa, maar gewoon een bescheiden plek waar ik tot rust kan komen.’, zo sluit Marit af.
