Jolanda's weeën duren drie dagen: 'Ik zei: hij gaat er nú uit'

Jolanda heeft twee jongens, nu van 19 en 17 jaar oud. Ze vertelt over haar zwangerschappen. Jolanda: 'De eerste keer was behoorlijk heftig. Toen ik 36 weken zwanger was, werd ik ziek, en kreeg ik hoge koorts. De baby in de buik reageerde daar erg op, werd onrustig en kreeg een hoge hartslag. Toen is geprobeerd om de weeën op te wekken. Tegelijkertijd kreeg ik antibiotica. Toen zakte de koorts, en besloten de artsen te stoppen met de weeopwekkers', vertelt ze.

In de 39e week, op een vrijdag, krijgt Jolanda weeën. Die weeën duren het hele weekend. Jolanda: 'Na drie dagen had ik twee centimeter ontsluiting. Ik was helemaal op. Het maakte mij niet meer uit hoe de baby eruit kwam. Ik zei tegen de gynaecoloog: "al haal je 'm er via mijn neus uit, maar hij gaat er nu uit."'

Uitslaapkamer was dicht, dus verplaatst naar IC

De artsen besloten die zondag een keizersnede te doen. Jolanda: 'toen ging het eigenlijk allemaal vrij snel, ik werd klaargemaakt voor de operatie en kreeg een ruggenprik. Later heb ik nog wel gevraagd waarom het zo lang duurde voor de beslissing voor een keizersnede werd gemaakt. Maar ik heb daar nooit echt een duidelijk antwoord op gekregen.'

De nazorg vindt Jolanda niet fijn. 'Ik ben bevallen in een klein ziekenhuis. De uitslaapkamer was op zondag dicht, dus ik kwam op de intensive care terecht. Dat heb ik als heel vervelend ervaren. Naast mij lag iemand op sterven, en ik was zelf net bevallen. Na drie dagen heb je eindelijk dat kind naast je. Het is zo'n contrast van leven en dood. En ik had natuurlijk al die hormonen in mijn lijf.'

'De baby werd meteen weer weggehaald'

Haar tweede kindje wordt ook via een keizersnede geboren. 'De datum was al gepland. De gynaecoloog zei: we gaan dit niet nog een keer doen, we gaan nu meteen voor een keizersnede', vertelt Jolanda. 'Die geplande datum, dat vond ik wel fijn. Maar ongeveer drie weken daarvoor braken mijn vliezen, toen hebben we het ziekenhuis gebeld. We konden toen meteen komen voor de keizersnede.'

Volgens Jolanda ging het herstel bij de tweede een stuk sneller. 'Ik was nog goed in de benen, mijn conditie was beter. Hij is om half negen 's morgens geboren, en 's avonds zat ik alweer op de stoel. Je krijgt een katheter in, maar ik had zoiets van: hup dat ding mag er wel weer uit, ik kan weer lopen.'

Jolanda: 'Wat ik erg gemist heb, was dat beide keren de baby meteen naar de kinderafdeling moest. De oudste mocht wel even bij mij liggen. Maar de jongste werd mij alleen maar even voorgehouden: "dit is hem", en toen werd-ie weer bij mij weggehaald.'

De tweede keer wel op de uitslaapkamer: 'best gezellig'

Bij de tweede komt Jolanda wel op de uitslaapkamer terecht. 'En dat was dan wel weer best gezellig. Op vrijdagen waren orthopedie-operaties. Er waren allemaal mannen aan de knie geopereerd. En die hadden ook allemaal een ruggenprik gehad. Dat was een heel ander sfeertje, een enorm contrast met de vorige keer.'

Jolanda had het liefst, als ze had kunnen kiezen, een vaginale bevalling gehad. Jolanda: 'Zo'n keizersnede heeft ook een behoorlijke nasleep. Je mag bijvoorbeeld de eerste zes weken niet tillen, en dat was de eerste keer niet zo erg, maar de tweede jeer had ik ook al een peutertje rondlopen, en die was ook nog niet zindelijk.'